In de aanloop naar de verkiezingen nemen we een kijkje in het leven van GroenLinks-stemmers die een bijzondere band met Leiden hebben. Dit keer: schrijver Jeroen Windmeijer (48). We wandelen met hem een stukje door de stad. Wie is hij en waarom woont hij zo graag in Leiden?

Auteur Jeroen Windmeijer, grijze krullen, wollen jas, staat aan het eind van de Burgsteeg, bij de poort die naar de Burcht leidt, op ons te wachten. We lopen richting de Burcht, een van zijn favoriete plekken in Leiden.



Je kunt Jeroen kennen van ‘De bekentenissen van Petrus’ en ‘Het Paulus Labyrint’; nationaal goed verkochte thrillers waarin Leiden centraal staat. Zijn derde thriller, over de Pilgrim Fathers, komt in de zomer uit.



Op zijn achttiende kwam hij vanuit Delft naar Leiden om te studeren. Hij ging nooit meer weg. “Ik vind dit zo’n fijne, overzichtelijke stad. Als ik in het centrum ben ga ik vaak even naar ‘Vlot’, dat café op het water, waar je op Molen de Put uitkijkt.” Wat hij ook zo leuk vindt aan wonen in zo’n kleine stad als Leiden, is dat je altijd wel bekenden tegenkomt. “Als je aan de praat raakt, blijk je altijd een gemeenschappelijke kennis te hebben.”



We lopen de Burcht op en zien in de verte het topje van de Pieterskerk, een van de plekken uit zijn boeken. “De diversiteit in deze stad vind ik prachtig: zoveel te doen, zoveel culturen.” In zijn werk als docent (maatschappijleer/godsdienst), maar ook in de opvoeding van zijn dochter besteedt hij veel aandacht aan verschillen in achtergrond, geaardheid en opvatting. “Mijn leerlingen weten inmiddels wel dat ik linksgeoriënteerd ben, maar ik besteed veel aandacht aan alle invalshoeken en probeer ze te laten nadenken over bepaalde thema’s. Dat vind ik belangrijk.”



Via het Pieterskwartier wandelen we naar de Hortus Botanicus, een andere plek waar hij graag komt. “In de kassen ruikt het zo lekker. De imker van de Hortus heeft me trouwens geholpen met het opzetten van mijn eigen bijenkolonie.” Zijn bijtjes zwermen in de moestuin op het tuincomplex in Cronesteyn. Daar probeert hij met zijn vrouw en dochter ook groenten te kweken en op die manier bewust met voedsel bezig te zijn.



Van al dat gepraat hebben we trek gekregen en nemen afscheid. Binnenkort zullen we eens een potje honing bij hem gaan halen.

 

 

Foto: Annemieke Dubbeldeman