In de aanloop naar de verkiezingen nemen we een kijkje in het leven van GroenLinks-stemmers die een bijzondere band met Leiden hebben. Dit keer: de nogal vrolijke Annette ter Haar (50). We spreken haar in hartje centrum. Wie is zij en wat doet ze graag in Leiden?
Tussen de boeken. Daar is ze graag. Niet alleen omdat ze een boekenverslinder is, maar met name omdat de bieb, - waar we elkaar ontmoeten-, de plek is waar iedereen samenkomt. Jong, oud, vastgeroeste en nieuwe Leidenaren. Waar ontmoetingen plaats vinden, is Annette graag aanwezig.
Ze verbindt en innoveert, het liefst tegelijkertijd. Daarom was ze ook betrokken bij de totstandkoming van We Are Leiden. Voor wie er nog niet van had gehoord: bij We Are Leiden vinden ontmoetingen plaats tussen stadsbewoners die elkaar nog niet kennen, waarvan de een inwoner is en de ander een nieuweling (expats, statushouders, internationale studenten). “Mensen mixen en verbinden is een van de leukste dingen die ik doe.”
Wat opvalt is haar vrolijkheid. Vol energie vertelt ze ook over Stadslab en Technolab, projecten waar ze als vrijwilliger en medewerker bij betrokken is. “Toen Stadslab werd opgericht, wist ik meteen dat ik erbij wilde zijn en ik heb er geen seconde spijt van gehad. Met mensen werken die allemaal een passie hebben voor wat ze doen is heerlijk.” Ook bij Technolab, waar ze verantwoordelijk is voor nieuwe projecten, lijkt iedereen op z’n plek te zitten: zelfstandigen, vrijwilligers en stagiaires. “Als ik een stagiaire hoor vertellen dat ze iedere dag iets nieuws leert, dan word ik daar echt blij van.”
Het liefst werkt ze met kinderen. Die geven altijd veel energie en ze is graag te gast in hun wereld. Net als zij houdt ook Annette van experimenteren en is ze nieuwsgierig. Binnenkort start ze met een klas op de middelbare school met een nieuw project. “Ik heb er nu al zin in!”
Als we naar buiten lopen en afscheid nemen, roept Annette ons nog even terug. Achter een raam in de bibliotheek staan ouders met baby’s op hun armen te dansen. “Kijk nou, wat leuk!” En dat is het. We draaien ons aan het eind van de straat nog even om en zien haar nog vrolijk naar ons zwaaien. De rest van de dag hebben we die lach niet meer van ons gezicht gekregen. Aanstekelijk, die Annette.
Tekst en foto: Annemieke Dubbeldeman