Toch moet je voor andere diversiteit harder zoeken. In Leiden hebben we natuurlijk een Louis Couperusstraat, een Gerard Revestraat en een Anna Blamanstraat die als schrijver op hun eigen manier bijdroegen aan de emancipatie en acceptatie van homoseksuele en lesbische personen.
Toen wethouder emancipatie Henriette van Dongen-van der Linden in 1988 op het COC-congres in Leiden beloofde dat acteur en COC-oprichter Niek Engelschman een eigen straat zou krijgen, werd in eerste instantie een nog naamloos en troosteloos parkeerterrein overwogen.
Na enig zoekwerk werd de Niek Engelschmanstraat uiteindelijk een klein, smal en wat donker steegje naar een rijtje huizen. Maar een echt prominente plek voor een openlijke LHBTIQ-persoon zat er tot vandaag nog niet in.
LHBTIQ ICOON
Hoewel Shaffy weliswaar niet op de barricade stond als voorvechter van homorechten is hij toch een LHBTIQ-icoon. Zijn relatief vroege openheid over zijn voorliefde voor voornamelijk mannen is velen tot steun geweest.
Daarnaast steunde hij ook veel goede doelen en projecten die te maken hebben met LHBTIQ-emancipatie, waaronder de strijd tegen hiv/aids. Ook droeg hij op verschillende manieren bij aan de totstandkoming van het homomonument in Amsterdam en trad hij bij de opening hiervan op.
BIJ TOEVAL EEN LEIDSE ZOON
Dat Shaffy een Leidse zoon zou worden, lag niet erg voor de hand. Zijn moeder zette hem, als hummeltje van 6, vanuit zijn geboorteplaats Parijs op de trein naar het noorden. Hij zou bij familie in Utrecht gaan wonen. Het liep alleen anders. Hij kwam bij het pleeggezin Snellen in Leiden terecht.
En zo werd de kleine Frans-Pools-Russische-Egyptische Ramses een bekende Leidenaar! Hier leerde hij pianospelen, zingen en acteren en werd voor het eerst verliefd op een jongen. Net als Rembrandt en de Zangeres zonder Naam vertrok Shaffy uit Leiden om zijn weg te vinden naar allerhande podia. Om ons deelgenoot te maken van zijn talenten en zijn prachtige zielenroerselen.
Kracht van werk van Shaffy
De kracht van de liederen van Shaffy, voor mij althans, is dat er toch altijd hoop uit spreekt. Om 5 uur ’s ochtends in de lege straten van de stad, bij verloren brieven van vrienden en wanneer de wereld hem failliet heeft verklaard. Niks misère of bij de pakken neerzitten, maar een frisse start. Eentje waar we weer kunnen lachen, zingen, werken en spelen.
Een hoopvol nieuw begin! Net als voor dit plein dat we op zijn 90e verjaardag naar Shaffy vernoemen.
Of zoals Shaffy zelf zong:
“De weg is vrij, de weg is open
Dit plein (!) is mateloos van mij.
Zonder bagage, kan ik weer lopen.”
